هدف از پژوهش حاضر، بررسی هزینه خدمات درمانی ارائه شده در مرکز آموزشی درمانی رازی قائمشهر می باشد تا بتوان به واسطه آن از وضعیت خدمات درمانی ارائه شده به بیماران در بیمارستان مورد بررسی، آگاهی بدست آورد. جامعه آماری این پژوهش شامل پرونده های بیماران مراجعه کننده به بخش های مختلف مرکز آموزشی درمانی مذکور، طی یک دوره سه ساله، از ابتدای پائیز 1391 تا انتهای تابستان 1394 می باشد. این پژوهش بر اساس داده های جمع آوری شده مربوط به 24873 پرونده از پرونده های در دسترس بیماران در هفده بخش بیمارستان رازی، انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از داده های حاصل از اسناد و مدارک موجود در پرونده های پزشکی بیماران مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها نشان داد، میانگین هزینه برای هر بیمار مراجعه کننده به بیمارستان با بیمه تامین اجتماعی برابر با 131000.21 ریال، با بیمه خدمات درمانی 134006.51 ریال و با سایر بیمه ها156210.49  ریال بوده است. پس می توان چنین نتیجه گرفت، میزان هزینه ای که بیمار دارای بیمه خدمات درمانی متقبل شده، در قیاس با بیمار مشابه و با همان شرایط و فقط دارای بیمه متفاوت، کمتر بوده است. همچنین میانگین هزینه برای هر بیمار مراجعه کننده به بیمارستان با وضعیت حاد برابر با 1467500 ریال، با بیمه خدمات درمانی1678000.60  و با وضعیت اورژانسی 1201000.22 بوده است. پس می توان چنین نتیجه گرفت، میزان هزینه ای که بیمار دارای وضعیت اورژانسی متقبل شده، در قیاس با بیمار مشابه و با شرایط حاد و مزمن، کمتر بوده است. در پایان با توجه به نتایج حاصل، به منظور بهبود وضعیت هزینه های خدمات درمانی ارائه شده به بیماران، پیشنهاداتی کاربردی ارائه شده است.

مقدمه: هسته اصلی نظام اطلاعات سلامت در بیمارستان در گرو مدارک پزشکی است. بنابراین ثبت دقیق، درست و نگهداری اطلاعات و آمار بیماران مبتلا می تواند از جمله فعالیت هایی باشد که به افزایش تشخیص به موقع و درمان موثر بیماری ها در هر کشوری انجامیده و باید در استراتژی های برنامه کنترل آن ها، گنجانده شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت ثبت داده در پرونده های بیماران بستری مبتلا به سل در مرکز آموزشی درمانی رازی قائمشهر در سال 1389 انجام شد.روش بررسی: این تحقیق، توصیفی از نوع داده های موجود ثبت شده در پرونده بیماران است. جامعه پژوهش، کل پرونده های بیماران بستری مبتلا به سل در مرکز آموزشی درمانی رازی قائمشهر در سال 1389 به تعداد 66 بیمار بود که با استفاده از چک لیست، مستندات برگه های پذیرش، خلاصه پرونده، شرح حال، سیر بیماری، دستورات پزشک، گزارش پاتولوژی، رادیولوژی و آزمایشگاهی بررسی گردید. چک لیست دارای روایی صوری بر اساس عناصر داده ای موجود در پرونده ها بود. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد در سال 1389 از تعداد 66 پرونده بیماران مبتلا به سل در برگ پذیرش، در قسمت تشخیص نهایی، در 25 مورد (37.8 درصد) تشخیصی ثبت نشد و در 7 مورد (10.6 درصد) نیز عبارات دیگر مانند BK+ ثبت شده بود. در قسمت اقدام در هیچ یک از پرونده ها اقدامی ثبت نشده است (صفر درصد) در حالی که اوراقی مانند شرح عمل، گزارش رادیولوژی، سونوگرافی و... گویای انجام اعمال تشخیصی و درمانی مانند 5 مورد برونکوسکوپی، 4 مورد آندوسکوپی و بیوپسی، 22 مورد سی تی اسکن از ریه، انتیوبه، دیالیز و ... می باشد.نتیجه گیری: با توجه به تلاش هایی که در زمینه تقویت ثبت داده های بیماران سرپایی و بستری و در راستای نیازهای طبقه بندی بیماری ها صورت گرفته است، هنوز مشکلاتی وجود دارد که با توجه به آموزشی بودن مرکز فوق لازم است برای پزشکان برنامه های آموزشی لازم در جهت نحوه ثبت پرونده پیش بینی شود.

سابقه و هدف: با توجه به سرایت بالای ویروس کرونا و شیوه انتقال آن از طریق لمس کردن سطوح آلوده و سپس لمس چشم، بینی یا دهان، کارکنان بهداشتی از بالاترین خطر آلودگی برخوردار هستند، درنتیجه واکسیناسیون این نیروی کار ضروری است. اما این واکسیناسیون عوارض شایع موضعی و سیستمیک نیز در پی داشت، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی عوارض زودرس و دیررس ناشی از دوزبوستر واکسن آسترازنکا در پرسنل و کادر درمان مرکز آموزشی درمانی رازی قائمشهر انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش مقطعی توصیفی بر روی تمامی کارکنان مرکز رازی قائم شهر در سال 1400 انجام شد. افراد به روش سرشماری و در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه مربوط به سؤالات زمینه ای و تخصصی عوارض دوز بوستر واکسن بود. داده ها توسط آزمون کای اسکوئر و رگرسیون لجستیک دوحالتی تحلیل شدند. یافته ها: 302 کارمند بهداشتی که دوز بوستر واکسن آسترازنکا را دریافت کرده بودند در این مطالعه شرکت داشتند. شرکت کنندگان با میانگین سنی 34/89 سال متغیر بودند و 37/7 درصد مرد و 62/3 درصد زن بودند. شایع ترین عوارض جانبی واکسن شامل درد 64/2 درصد، خستگی 58 درصد و تب 54/6 درصد گزارش شد. شرکت کنندگان تا دو ماه از نظر عوارض دیررس شامل سکته قلبی، سکته مغزی و آمبولی ریه بعد از تزریق دوز بوستر آسترازنکا تحت نظر بودند که گزارشی مبنی بر عوارض دیررس ذکر نشد. استنتاج: با توجه به نتایج این پژوهش، به دلیل امکان وقوع بیش تر عوارض سیستمیک نظیر درد عضلانی، خستگی، سرفه و تب پس از تزریق، کارکنان بهداشتی درمانی باید توجه ویژه ای به عوارض زودرس واکسن داشته باشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: درمان با تشنج الکتریکی اگر چه یکی از درمانهای مفید و موثر روانپزشکی است، ولی بدلیل تهاجمی بودن و عوارض محتمل آن، می بایست در موقعیتهایی که پژوهش های قبلی و کتب مرجع آنرا موثر دانسته اند بکار رود. این پژوهش با هدف تعیین دلایل تجویز تشنج الکتریکی در مرکز روانپزشکی رازی صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی بیمارانی که از تاریخ 1/10/1382 تا تاریخ 30/12/1383 در مرکز درمانی روانپزشکی رازی بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه نمونه، بیمارانی بودند که بوسیله تشنج الکتریکی مداوا شده بودند. نمونه گیری به روش تمام شمار انجام شد. ابزار گرد آوری اطلاعات، فرم پرسشنامه محقق ساخته ای بود که توسط پزشک تجویزکننده تشنج الکتریکی تکمیل می گردید و تشخیص بیماری و دلیل تجویز تشنج الکتریکی و نیز سن و جنس بیماران را مورد سوال قرار می داد. داده های بدست آمده با استفاده از تستهای همبستگی و آزمون مجذور خی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: شایعترین اختلالات تشخیص داده شده که در مرکز رازی بوسیله تشنج الکتریکی درمان شده عبارت بودند از: 1- اسکیزوفرنیا 2- اختلال دوقطبی 3- اختلال اسکیزوافکتیو. شایعترین دلایل تجویز تشنج الکتریکی در مرکز روانپزشکی رازی نیز عبارت بودند از: 1- مقاومت به درمان 2- شدید و حاد بودن علایم سایکوتیک و 3- وجود علایم کاتاتونیا و موتیزم. همچنین در این پژوهش مشخص شد که سن و جنس تاثیری بر تجویز تشنج الکتریکی در بیماران مرکز رازی نداشته است (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به اهمیت، مفید و موثر بودن تشنج الکتریکی از یک سو و نگرانیهای موجود پیرامون استفاده از این شیوه درمانی در موقعیتهایی که مورد تایید کتب مرجع و پژوهش های قبلی نیستند، بنظر می رسد لازم است بر آموزش این نوع از درمان به دستیاران روانپزشکی و گروه های وابسته تاکید بیشتری شود و در دوره های بازآموزی روانپزشکان نیز جلساتی در مورد تشنج الکتریکی باشد.

مقدمه: همودیالیز رایج ترین روش درمان جایگزین کلیه در ایران است. با انجام همودیالیز کافی و موثر می توان کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید و از عوارض نارسایی کلیه کاست، در عین حال در صورت عدم کفایت دیالیز، بروز عوارض متعدد اورمی در بیمار ممکن است.از جمله روش های ارزیابی کفایت دیالیز، نسبت کسر اوره URR (Urea Reduction Ratio) و معیار Kt/v هستند. اگر چه بررسی کفایت همودیالیز به صورت دوره ای، باید برای تمام بیماران همودیالیزی صورت گیرد ولی عملا در بسیاری از مراکز این کار به صورت منظم انجام نمی شود بنابراین در این مطالعه، با برنامه ریزی منسجم کفایت دیالیز در کلیه بیمارانی که در بخش دیالیز بیمارستان رازی دیالیز می شوند، بررسی شد.هدف: ارزیابی کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی دائم مرکز آموزشی درمانی رازی رشت.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 139 بیمار همودیالیز دائم که در بخش همودیالیز بیمارستان رازی رشت دیالیز می شوند، بررسی و اطلاعاتی از قبیل سن و جنس و زمان شروع دیالیز، مدت دیالیز در هر جلسه و دفعات دیالیز و وزن، جمع آوری شدند. سطح Bun, cr بلافاصله قبل از شروع همودیالیز و نیز بعد از خاتمه دیالیز و نیز سطح آلبومین قبل از شروع دیالیز اندازه گیری شد. سپس Kt/v بیماران با استفاده از فرمول Daugirdas II محاسبه شد و داده ها توسط نرم افزارآماری 10 SPSS Ver با استفاده از آزمونهای آماری c2 و t-test، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج : میانگین سنی 139 بیمار مورد مطالعه 54.9±14.7 سال بود. 58.3% مرد و بقیه زن بودند. 69.8% 3 بار در هفته دیالیز می شدند و میانگین مدت هر جلسه دیالیز در آنها 3.78±0.35 ساعت بود. 73.9% از بیماران kt³1.2 داشتند و در 72.7% نیز %URR>65 بود. همچنین عدم کفایت دیالیز در این بیماران با هیپوآلبومینی ارتباط معنی دار داشت (p<0/0001).نتیجه گیری: کفایت دیالیز در این مرکز نسبت به برخی مطالعات جهانی سطح پایین تری داشت ولی در مقایسه با مطالعات داخلی کشور(کاشان، همدان) وضعیت بهتری دارد. مطالعات بیشتری برای دست یافتن به علل پایین بودن کفایت دیالیز در این مرکز ضروری است.

مقدمه: با گذشت یک سال از ظهور ویروس کرونا، به دلیل مشکلاتی که در سلامت و اقتصاد کشورها به وجود آورده است، پیشگیری از آن اهمیت یافته است. لذا این پژوهش به منظور ارزیابی میزان آگاهی پرسنل مرکز آموزشی و درمانی رازی قایمشهر نسبت به بیماری کووید-19؛ انجام گردید. روش کار: این مطالعه توصیفی و تحلیلی در سال 1399 انجام گردید. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرسنل بخش درمانی و غیر درمانی مرکز آموزشی درمانی رازی قایمشهر با استفاده از فرمول براورد یک نسبت تعداد نمونه مورد نیاز برابر 219 نفر براورد شده است که با در نظر گرفتن احتمال 10 درصد نقص در تکمیل پرسشنامه ها تعداد نمونه به 242 افزایش داده شد. داده ها با استفاده از پرسشنامهWHO جمع آوری و توسط نرم افزار 22 spssبا آزمون کای اسکویر و تی یک نمونه ای تحلیل گردید. یافته ها: میزان آگاهی پرسنل بیمارستان نسبت به بیماری کووید 19 در وضعیت مطلوب و متوسط است (001/0>p). همچنین آگاهی بخش غیر درمانی بیشتر می باشد. بین سطح تحصیلات و بخش سازمانی کارکنان و آگاهی ارتباط معنی دار وجود دارد (05/0>p). ولی بین جنس، سن، سابقه کار و آگاهی کارکنان ارتباط معنی دار وجود ندارد (05/0